Ben Chu

Bijna iedereen wil rechtstreeks samenwerken met de fabriek, van multinationale gigant tot kleine handelaar, om een ​​gemeenschappelijke reden: snijd de middelste man. Het werd een gemeenschappelijke strategie en argument voor B2C om hun voordeel te adverteren ten opzichte van hun merkconcurrenten sinds het allereerste begin ervan. Middleman zijn lijkt het laatste te zijn dat je in een zakelijke relatie wilt toegeven. Maar denk hierover na: wil je Apple overslaan en dezelfde "iPhone" kopen van Foxconn (als het mogelijk was)? Probabaly niet. Waarom? Is Apple niet gewoon een middelste man? Wat is er anders?

Per definitie van de theorie van "M2C" (fabrikant tot consument), wordt alles tussen een consument en een fabriek beschouwd als tussenpersoon en kwaad dat ze gewoon speculeren voor de kans om je tegen een hogere prijs te verkopen. Dus Apple lijkt goed te passen in deze definitie omdat ze de iPhone niet zeker produceren. Ze innoveren en verkopen het product, investeren in technologie, enzovoort. De kosten omvatten al deze kunnen mogelijk (en zeer waarschijnlijk) zelfs hoger zijn dan het traditionele product Materiial +Labour +overheadkosten. Apple voegt veel unieke waarde toe aan de iPhone die je hebt, wat veel meer is dan alleen wat metaal en elektroniC Circuits Board. Voegang is de sleutel om een ​​"tussenpersoon" te rechtvaardigen.

Als we naar de klassieke 4P -marketingtheorie gaan, is het duidelijk dat de 3e P, "positie" of verkoopkanalen deel uitmaakt van de waarde. Er zijn kosten en waarde om klanten bewust te maken van het bestaande en de waarde van het product. Dat is wat verkopers doen. In onze bekende handelsbranche worden ze ingehuurd om de deal te sluiten door het product aan uw behoeften aan te passen. Is de fabrieksverkopen een tussenpersoon? Nee, waarschijnlijk zou niemand het overwegen. Aangezien de verkoopman hun commissie echter krijgt van een deal die wordt genomen uit de winst van een van beide of beide partijen van de deal, waarom beschouw je hem dan niet als "onnodig"? Je zou het harde werk van een verkoopman, zijn kennis van het onderwerp en zijn professional waarderen om een ​​probleem voor je op te lossen, en je accepteert perfect dat hoe beter hij je dient, hoe meer zijn bedrijf hem zou moeten belonen voor zijn uitstekende werk.

En het verhaal gaat door. Nu doet de verkoopman het zo goed dat hij besloot zijn bedrijf te starten en te werken als een onafhankelijke handel. Alles blijft hetzelfde voor de klant, maar hij wordt nu een echte tussenpersoon. Hij heeft geen commissie meer van zijn baas. In plaats daarvan heeft hij geprofiteerd van het prijsverschil tussen fabriek en klant. Gaat u als klant zich ongemakkelijk voelen, zelfs als hij dezelfde prijs biedt voor hetzelfde product en waarschijnlijk nog betere service? Ik laat deze vraag aan mijn lezer over.

Ja, tussenpersonen nemen vele vormen aan, en niet allemaal zijn schadelijk. Back tot het geval van mijn preVious artikel, de oude Japanse man, heeft eigenlijk bijgedragen aan het succes van het project. Hij begreep de vereiste van het eindcusomer diep. Geef zijn advies, let op alle kleine details en bevorderde de realisatie van beide partijen. We kunnen natuurlijk zonder hem overleven. Het hebben van hem in het midden bespaart ons echter veel energie en risico. Hetzelfde geldt voor de eindklant, die minimale ervaring had met een leverancier uit China. Hij demonstreerde zijn waarde aan ons en verdiende ons respect, en natuurlijk ook winst.

Wat is de take-away van het verhaal? Middleman is goed? Nee, dat niet wat ik bedoel. Ik zou eerder verbonden zijn dat, in plaats van te vragen of uw leverancier een tussenpersonen is of niet, zijn/haar waarde in twijfel trekt. Wat hij doet, hoe hij wordt beloond, zijn vaardigheden en bijdrage, enzovoort. Als sourcing -professional zou ik bij een tussenpersoon kunnen wonen, maar zorg ervoor dat hij hard genoeg werkt om zijn plaats te verdienen. Het houden van een goede tussenpersoon is een slimmere keuze dan het hebben van een ledige sourcing -personeel.